Międzynarodowa Federacja Pogańska

Polecane tytuły pojawiały się już w wątku o wychowaniu, ale pomyślałam, że dobrze byłoby zebrać je w jednym miejscu.

Ja ostatnio natknęłam się na książeczkę Marii Kownackiej "O bogince Jemiole". Bajka krótka, do czytania młodszym dzieciom, najlepiej przed spacerem do lasu

witam
Z dzieciństwa pamiętam książkę Korczaka ,,Kajtuś Czarodziej,,
i polecam ,zostaje w głowie na zawsze
A tak przy okazji bajek ,szukam legend o Kościeju - starcu który wykorzystuje samotnych wędrowców.

Znam taka jedna - Ernest Heminway "Stary czlowiek i może".

Już nie może. Kilka lat temu mu się zmarło. Jakieś 3 do 5, nie więcej.

rotfl
hehehehe
No dobrze a tak na poważnie czy to jakaś wersja rosyjskich bajek o Lichu?

Wyglada na to, ze tak, pewnie Puszkin - Kostiej Biezsmiertnyj to wypisz wymaluj lich

Angielski Lich to polskie Licho, czyli zapewne rzeczony Kostiej Biezsmiertnyj
Swoją drogą to naprawdę mocna bajka

wesoło tu u Was

dzięki
tak rosyjskie legendy... jak najbardziej
dzięki

Kiedyś trafiłam na książkę "Moja babcia czarownica" (autor: Jan Edward Kucharski). Wszystko dzieje się w rzeczywistości komunistycznej, bo to stara książka. W każdym rozdziale babcia opowiada wnuczkowi i wnuczce o jakiejś ciekawej rzeczy. Słowa babci i wyobraźnia dzieci przenoszą je do świata opowieści. Pojawiają się m.in. wyprawa na biegun północny i słowiańska baśń o powstaniu ptaków. Magia jest przedstawiona pozytywnie, płeć mniej (młodsza siostra chłopczyka jest ciamajdą, a w słowiańskiej baśni mamy księżniczkę, która zostaje ukarana za to, że nie chce wyjść za Prawdziwego Mężczyznę).

Inną ciekawą, ale też wątpliwą z punktu widzenia płci (wydana w 1920) książką jest "Lato leśnych ludzi" Marii Rodziewiczówny. Opowiada o ludziach przeprowadzających się w lecie do lasu i tam żyjących. Wszystko dzieje się jeszcze pod zaborami, więc są akcenty patriotyczne (legenda i grób chorążego z powstania), a także chrześcijańskie (główną patronką chaty jest Maria, ale wiecie... Matka Boża, patronka przyrody, wcale to tak nie razi, zwłaszcza że ci ludzie obchodzą też Kupałę). Kult przyrody, wielkie uczucia i piękne opisy (uwaga, dla mnie piękne były Sklepy Cynamonowe, wam może podobać się co innego).

Gryzie tylko ograniczenie kobiet do matek (mistyka Matki Polki...) i obiektów westchnień, oraz to, że panowie "przywracają sprawiedliwość i bronią niewinnych" zabijając puchacza i rysia, czyli w zasadzie równowagi w przyrodzie nie rozumieją i traktują ją strasznie antropocentrycznie. Może to zresztą były jakieś podświadome symbole Rosjan i Niemców, nie wiem (puchacze zostały nazwane Junkier Edward i Kunegunda).

pp,
_3Jane

W przypadku "Lato leśnych ludzi" maskulinizacja nie dziwi ze względu na autorkę.

mnie się pałęta po głowie książka "Jak oswoić czarownicę" Wiery Badalskiej, bardzo sympatyczna książka chyba - z biblioteki brałam ja kilkadziesiąt razy

no i "Gałązka z Drzewa Słońca" - baśnie cygańskie, "Biała księżna" - czechosłowackie i "Baśnie narodów Związku Radzieckiego" w ogóle strasznie wszelkie baśnie lubiłam (i lubię do tej pory )

Pamietam, ze kiedy bylam mala bardzo podobaly mi sie "Kolorowe Bajki" Imants'a Ziedonis'a (lotewskie). Bardzo magiczne! Mam ta ksiazke do dzis i kiedy czytalam ja moim dzieciom byly zachwycone. A Czarna Bajka to opis piekla- po prostu rewelka Polecam!!

Polecam gorąco : 'Niekończącą się opowieść', Miachael'a Ende. Niesamowity klimat. Autor operuje świetnie na archetypach i pokazuje w cudowny sposób przemiany duchowe. Dodam też, ze film kończy się gdzieś w połowie książki

Jeśli chodzi o baśnie, to nie wiem, jak to się stało że nikt jeszcze nie wymienił zbioru "Bajarka Opowiada" stworzonego przez Marię Niklewiczową. Fantastyczny zbiór baśni z całego świata, teoretycznie adresowany bardziej do rodziców ( i innych opiekunów), mających opowiadać te baśnie dzieciom, ale ja spędziłam z nim całe dzieciństwo
Kilka lat temu zostałam brutalnie obrabowana ze wszystkich swoich baśni i książek dla dzieci, ale ostatnio udało mi się odkupić "Bajarkę" w nowym wydaniu, nieomal identycznym z tym, które pamiętam z dzieciństwa. Warto zanabyć

Ze swojej strony polecam:

J. Kulmowej "Wio! Leokadio" O klaczy dorożkarskiej, Leokadii, która zjada wszystkie pęczki bazi z koszyka kwiaciarki przy ulicy Pegaza i Ciąg Dalszy Następuje...

Była też książka, któa mi się strasznie podobała w której była wyspa i Piksy niebieskofutre i Dziad Kubernos, ale nie pamietam tytułu. Zaczuytywałąm ise w niej strasznie... Wiem, że Dziad Kubernos mieszkał w Krainie Wąwozów Lessowych...

Dalej była taka ksiazka o krainie, do której trafiało się przez wielki krzak głogu, w którym był labirynt i drogę przez niego zapamietać można było mówiac wierszyk "ence pence, w lewo skręcę, ence cawo teraz w prawo" - tyle pamietam. Jakaś agresja była też, nie wiem dlaczego mi się pasikoniki kojarzą...

I jeszcze ta gdzie dziecko trafia do świata kotów w ubrankach, tam była kotka Flo.

Kurcze ,tytuły człowiekowi uciekają.
A google nie pomaga w szukaniu starych bajek...

A z baśni jeszcze "Baśnie spod pigwy" (to wschodnie ale nie pamietam skąd) i "Ptaki Czarownicy" zbiór baśni fińskich.

Ja wiem, ten post to hołd alzhemerowi

Jako eksperyment polecilbym "Bajki ludow polnocy" (czy jakos tak) oraz "Piesni i legendy indianskie". Ciekawe na ile dziecko ze swiezych umyslem przyjmie formule tych bajek. Ja "Bajki ludow polnocy" przeczytalem w wieku licealnym i co mnie uderzylo - te bajki byly od czapy. Od czapy rozpoczecie, od czapy zakonczenie, nic nie mialo sensu z punktu widzenia europejskiego nastolatka. Duzo pozniej, bo juz na studiach dostalem "Piesni i legendy indianskie" i sytuacja sie powtorzyla - te opowiesci sa od czapy, a zakonczenia nie maja nic wspolnego z trescia. A przeciez niewatpliwie dla dzieci Ewenkow czy Czejenow te opowiesci maja jakis sens.

Naprawdę? Ja je czytałem w wieku 10-12 lat razem z całym repertuarem bajek Mongolskich (są trochę podobne) i murze powiedzieć, ze je uwielbiałem i dla mnie miały zupełnie logiczny ciąg, choć faktycznie były bardzo egzotyczne w sferze symbolicznej i tak naprawdę dopiero na studiach zacząłem je lepiej rozumieć

Znalazłam właśnie książkę, którą bardzo lubiłam w dzieciństwie, "Historie nie z tej ziemi" Anny M. Komornickiej. Opowiada o rodzeństwie, które spotyka bohaterów mitów greckich i przeżywa z nimi różne przygody.

Druga książka, która bardzo mi się podobała, to mity greckie dla dzieci, "Opowieści z zaczarowanego lasu" Nathaniela Hawthorne'a.

Jednocześnie w wieku ok. 8 - 9 lat czytałam mity greckie Gravesa. Przyszedł dziadek i pyta, gdzie jestem w książce. "Przy skastrowaniu Uranosa", mówię. "A to dosyć daleko", odpowiedział.