Międzynarodowa Federacja Pogańska

Podzielę się z Wami pewnym spostrzeżeniem.

Dwa lata temu prowadziłem po Górach Świętokrzyskich grupę młodzieży. Przy przejściu Drogą Królewską z Nowej Słupi na Łysą Górę (klasztor św. Krzyża) mija się przekop w wale kultowym otaczającym część sakralną na szczycie. W pobliżu przekopu jest miejsce, gdzie można siąść, odpocząć. Opowiedziałem wędrującym, że obok, na wale, można czasem znaleźć ślady po zniczach zapalanych przez pogan (takie w szklanych, zdobnych kielichach - lampionach), czasami spodeczek z kaszą, czy gliniany garnuszek. Nie blagowałem, wiem, że są tam pozostawiane
I tu ciekawostka. Młodzież specjalnie się nie zainteresowała (byli zmęczeni) za to opiekunka (na oko ok. 40 lat) przeszukała wskazane miejsce dokładnie. Było po niej widać głód dotknięcia pogaństwa, wyraźne zainteresowanie. Podczas następnego kontaktu dowiedziałem się, że rozmawiała na ten temat z mężem. Ten stwierdził, że pewnie ubarwiłem opowieściami pobyt turystów na Łysej Górze. Uważam jednak, że dyskusja pani opiekunki z mężem dowodzi jej zainteresowania, nastawienia na kontakt.

Drugie zdarzenie to omawianie wycieczki pewnego stowarzyszenia w miejsce związane ze starym kultem. Choć wycieczka miała charakter krajoznawczy rzuciłem, że należałoby z tej okazji pokłonić się Starym Bogom. Długie, przyjazne i przychylne spojrzenie 78 letniego uczestnika aż mnie zamurowało. On nie ganił mnie wzrokiem i nie potraktował wypowiedzi jako żartobliwego nawiązania do przeszłości. Czekał na więcej, czekał na to wyjście (ma się odbyć), chciał to widzieć, może uczestniczyć. Jednak nie powiedział ani słowa.

Trzeci przypadek to osoba powyżej 40 (43 - 44?) z tego samego stowarzyszenia, która po spotkaniu wprost powiedziała mi, że oczekuje takich rytuałów, takich spotkań. Osoba, która jak wiem, nigdy nie zetknęła się z poganami.

Podobne historie, może nie odebrane przeze mnie tak wyraźnie, już mi się zdarzały. Mam wrażenie, że wśród starszych osób są takie, które uważają słowiańskie pogaństwo za własne, prawdziwe, ważne. Przytłoczeni chrześcijaństwem, presją środowiska, nie są jednak w stanie wprost tego zadeklarować. Bądź nie mogą ze względu na rodzinę, na nieprzyjemności, na ostracyzm wobec niej.

Uważam, że w starszych pokoleniach także tkwi potencjał. Może mniejszy niż w młodych bo monoreligine wychowanie robi swoje ale ci ludzie są wokół. Czy spotykając wieloletniego dyrektora Muzeum Zabawek w Kielcach spodziewałem się, że jest rodzimowiercą? A on teraz zastąpił w RKP ofiarnika Emfazego Stefańskiego. Rozmijaliśmy się, on pewnie nawet nie wie o moim istnieniu. A przecież spotykałem go nie myśląc w kategoriach jakiejś wspólnoty, wspólnoty, która jednakże istniała.

Macie takie osoby w swym otoczeniu? odnieśliście podobne do mojego wrażenie w kontaktach ze starszymi osobami?

Niestety... ja jakos trafiam na osoby starsze o ile w ogóle zainteresowane są życiem duchowym to są o ultrakatolickim podejściu... gdyby wiedzieli o mojej ścieżce duchowej - zarżnęliby mnie z pewnością i jakoś to wyspowiadali u swojego boga
Osoby w moim wieku (mówię wciąż o osobach z dostępnego mi na codzień zbioru ludzi, a nie o samych rodzimowiercach, rzecz jasna)... raczej odnoszą się do tematu z dużą pobłażliwością. U osób młodszych dostrzegam niekiedy zainteresowanie, ale bardzo pobieżne, byle jakie, słomiane.

Nie mam tyle szczęścia co Poświst

Gostomyśle, przecież nawet na tym forum jest parę osób około 50 letnich.

Do legendy przeszła pewna pani w dojrzałym wieku, która na pierwszym spotkaniu cyklicznym organizowanym przez PFI w Warszawie przedstawiła się słowami "Mam na imię "tu wstaw imię". Lubię ręczne robótki i muzykę metalową" .

Młodzi ludzie bywają aktywniejsi w sieci, więc łatwiej im nawiązywać kontakty, ale nie znaczy to, że w starszym pokoleniu nie ma sympatyków pogaństwa.

"starszymi" czyli po 40.?? Czy bliżej tego 78-letniego uczestnika?
Ja, jak wspominałam, mam dobre doświadczenia z różnymi ludźmi. Znajomi mojej mamy dobrze wiedzą czym się zajmuję i przyjmują to bez zdziwienia (podejrzewam, że znając moją mamę dłużej niż ja niczego innego po jej latorośli się pewnie nie spodziewali ). Moja cioteczna prababcia, osoba uczęszczająca do kościoła ale normalna zarazem też była zawsze bardzo ciekawa ludzi i ze mną też o moich ścieżkach rozmawiała.
Mieszkamy w dzielnicy, która od lat ma dość wysoką średnią wieku. Tak i w naszym domu, przeważająca większość naszych sąsiadów to pokolenie po 66 r. ż. A znamy się, to nie jest mrówkowiec, ja zostałam wychowana w szacunku do osób starszych ("moherów" to nie dotyczy) i tak też się zachowuję, (to, że rozmawiam, przytrzymam drzwi, czy coś tam pomogę jest naturalne, mój facet zachowuję się tak samo). W związku z tym sąsiadki nas uwielbiają. Wiedzą też, że nie przyjmuję księdza i jakoś mnie za to nie zlinczowały . A w grudniu nawet pożyczałam formę do ciasta na Gody i sąsiadka mi piekarnik użyczała, bo u nas nie ma I "wyrwało" mi się też, gdy oddawałam formę i zrewanżowałam się sałatką, że my już po świętach. I też nic się z tego powodu nie stało.
Tak jak piszesz, z największą obojętnością do świata, nawet brakiem autorefleksji spotykam się u ludzi młodych, u 20-, 20kilku-latków. Ale z drugiej strony może to kwestia środowiska, wychowania nie wieku?

Cos w tym jest, mam znajoma - chrzescijanska mistyczke, bardzo gleboko w tych sprawach i lepiej ona znosi moje poganstwo niz np rodzina.
A ja sie lepiej z nia rozumiem jezeli chodzi o nasze miejsce w swiecie niz z kimkolwiek z kolegow po fachu...

Jest kilka starszych osób, z którymi mogę swobodnie porozmawiać o pogaństwie: mój mentor jeśli chodzi o thelemę (w wieku emerytalnym), profesorka - wprawdzie katoliczka, ale kierująca się właśnie tak bardziej ku mistycyzmowi, ciocia - buddystka...

ale ja nie twierdzę, że jest inaczej, tylko sobie (starczo ) utyskuję, że w mojej bezpośredniej okolicy jest jak jest... i trochę zazdroszczę, że macie inne doświadczenia

Nieco odświeżam temat. Moje spostrzeżenia sprzed paru lat dotyczące pozytywnego stosunku starszych ludzi do pogaństwa potwierdziły się. Spotykam mnóstwo ludzi 40+. 50+ i starszych, żywo zainteresowanych lub po prostu przychylnie nastawionych do rodzimowierstwa.
Prawdziwy "wysyp" dowodów tej sympatii nastąpił po artykule w lokalnym dodatku GW o rodzimowiercach w naszym subregionie. Byłem jednym z dwóch bohaterów reportażu okraszonego dużą liczbą zdjęć. Zastanawiałem się jak zareaguje otoczenie. Otrzymałem masę pozdrowień, gratulacji (odwagi? nie wiem), dużo pytań, w większości od osób starszych.
Mam głębokie przekonanie, że pomijanie w dyskusjach i mediach rodzimowierstwa wynika z lęku przed opinią otoczenia i nie świadczy o rzeczywistym nastawieniu wobec rodzimowierstwa, które jest traktowane z sympatią i zaciekawieniem.